YENİLDİM
Yenilmem sanırdım güçlüydüm güya,
O ceylanî bakışlara yenildim.
Serap mıdır bu? Yoksa bir rüya;
Alnındaki nakışlara yenildim.
Görünce ruhumda ateş yanıyor,
Sardığım yaralar içte kanıyor,
Öldürdüğüm hisler hep canlanıyor,
Yerli yersiz kaçışlara yenildim.
Bilirdim bu bağın meyvesi acı,
Sultanlar uğruna terkeder tâcı,
Belki bundan Leylalar da davacı;
Bahar ne ki ben kışlara yenildim.
Oysa kitlemiştim gönül kapımı,
Târumar eyledin işte bağımı,
Kaybettim yönümü solum sağımı,
Kalbindeki atışlara yenildim.
Perişandım bîzar idim yorgundum,
Nerde ise kurumuştum solgundum,
Beslenmeyen bir göl gibi durgundum,
Senden gelen alkışlara yenildim.
Kaçkez silah attım kaçkez pes ettim,
Antlaşmalar yaptım, hep geri gittim!
Zahidî demişken “Artık ben bittim.”
Yeni cephe açışlara yenildim!
Halil KOÇ